waarom ik geen reis heb gewonnen met de 1000 zonnenstoel

Een van de leuke dingen van de zomer is dat er van die tv-programma's zijn die je onmiddellijk in zomerse sferen brengen. 1000 zonnen is zo een programma waar ik graag naar kijk. En een van mijn favoriete items is de strandstoel. Voor wie het niet kent, de opzet is simpel: op het scherm wordt een lege strandstoel getoond op een plek die je moet herkennen. Wie als eerste in de stoel zit met een opgelegd voorwerp wint een reis naar een exotische bestemming.

Daar moet je echt geluk mee hebben, denk je dan. Die stoel komt natuurlijk nooit in mijn buurt en dan nog zou je zo ontieglijk snel moeten zijn.

Dat dacht ik ook, maar afgelopen vrijdag was het wél zover. De stoel stond in ons dorp! Zelfs vlakbij. Aan het kanaal op een plek die ik heel goed ken omdat ik er regelmatig een wandeling maak. Wie er het eerst in zou zitten met een vlieger had prijs. Maar ik heb de kans op een reis naar Malta gewoon aan me laten voorbijgaan. Ik kan mijn haren uittrekken als ik eraan denk! En je mag raden hoe het komt dat het me niet gelukt is.

Je zat toevallig die dag niet naar tv te kijken?

Toch wel. Ik kijk niet elke dag, maar afgelopen vrijdag zat ik tv te kijken. Naar 1000 zonnen nota bene.

Je was niet thuis?

Nee ik was niet thuis, maar ik zat bij mijn moeder voor tv. Maar dat was het probleem niet. Mijn moeder woont gewoon aan de overkant van de straat.

Je hebt het programma niet uitgekeken?

Had gekund. Marleen belde me nog om te vragen waar ik bleef. Ik zei haar dat ik dadelijk naar huis zou komen. Eerst dus 1000 zonnen uitkijken.

Je had geen vlieger bij de hand?

Wie heeft er anno 2009 nu nog een vlieger in huis? Haast niemand toch! En had ik thuis gezeten, dan had ik inderdaad geen vlieger bij de hand gehad. Maar ik zei het al, ik zat bij mijn moeder. En die heeft tóch nog een vlieger in huis. Ik zou hem niet eens hebben moeten zoeken. We wisten hem zo liggen. Boven op de kast op zolder.

Je was te laat?

Hoezo te laat? De strandstoel stond op amper tweehonderd meter van ons huis. Ik zou waarschijnlijk nog een record hebben gebroken. En als je weet dat de uiteindelijke winnaar van haast vijf kilometer ver is gekomen... Ik zou ongetwijfeld de eerste zijn geweest.

Je durfde niet?

Kom zeg! Wie me kent, weet dat ik het zou durven. Ik zou waarschijnlijk nog een dansje rond de stoel hebben gemaakt omdat de tweede nog lang niet in zicht was.

Euh... je stond net in je blootje? Of je had je beide benen gebroken? Of je was met handboeien aan bed geketend voor een pikant spelletje?

NEE! NEE! NEE! NEE!

Pff, dan weet ik het ook niet meer hoor.

Ik had de plek niet herkend! 200 luttele metertjes van mijn eigen huis! Waar ik zo vaak met Miel naar de bootjes ga kijken! Waar ik met mijn arm om Marleens schouder regelmatig een romantisch wandelingetje maak. Waar we een paar dagen voordien zelfs nog een terrasje hadden gedaan. Je weet wel, dat terras dat gewoon in beeld was afgelopen vrijdag. Snik...

Mensen van 1000 zonnen, komen jullie alsjeblieft nog een keer terug? Plieieies!