Hoe kan je er zeker van zijn dat een boek zijn doelgroep niet bereikt? Het antwoord lijken ze bij Lemniscaat gevonden te hebben. Dat is althans wat bij mij overheerst na het lezen van Zeemist van Mariëlle van Sauers, een boek voor 10+.
Laten we eerlijk zijn, de doelgroep is klein. De verhaallijn - een meisje vertelt over haar ongeneeslijke ziekte en over het sterven - is erg zwaar en daarom niet voor iedereen weggelegd. Mariëlle van Sauers, die afkomstig is uit het theater, heeft het verhaal geschreven als een monoloog en doet dat bovendien erg poëtisch. Allemaal kenmerken die het niet voor een grote groep toegankelijk maken. Maar dat hoeft het probleem niet te zijn. Ook al is de groep lezers voor zulke boeken klein, het is goed dat ze toch geschreven worden. En dit boek is ontzettend goed geschreven.
Wat schort er dan wel aan? Dat zie je al onmiddellijk als je de cover bekijkt (klik op de foto voor de vergroting). Dit lijkt geen jeugdboek. Dit ziet er eerder uit als een low budget poëziebundel voor volwassenen van vijfentwintig jaar geleden. De omslagillustratie bestaat uit een aantal verfvlekken die met veel water gemengd in elkaar overlopen en waarover enkele zwarte inktlijnen een schelp suggereren. Wie het boek openslaat vindt op elke bladzijde dit soort illustraties terug. Ik spreek me er niet over uit of Tineke Lemmens, de illustratrice, dat wel of niet goed gedaan heeft. Ik ben niet thuis in dit soort technieken. Als je het boek leest moet je trouwens toegeven dat elke illustratie wel bij het verhaal past. Maar wat ik wel weet is dat het niet werkt. Dit spreekt niet aan. De verleiding die je zou moeten voelen als je het boek in handen krijgt is er niet. Dit boek nodigt niet uit om te openen en wie het toch opent zal snel de neiging hebben het weer dicht te doen. En zo gaat het talent van Mariëlle van Sauers helaas aan veel potentiële lezers voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten