Al zijn eendjes
(Christian Duda en Julia Friese)
Al zijn eendjes is zo een boek dat je zowel qua tekst als qua illustraties onmiddellijk omver blaast.
Het boek begint meteen met een van de prachtigste prenten die ik ooit van een bos heb gezien. Vooral wat sfeer betreft is deze illustratie magistraal. Bomen staan kriskras door elkaar. Dieren verschijnen voorzichtig van achter bomen en kijken de lezer wat angstig aan, terwijl ogen je vanuit de bomen geheimzinnig begluren. De prent van datzelfde bos die op de volgende bladzijde volgt is zelfs nog sprekender. Hier begint het verhaal met de zuinige woorden 'In een bos...'
Het boek begint meteen met een van de prachtigste prenten die ik ooit van een bos heb gezien. Vooral wat sfeer betreft is deze illustratie magistraal. Bomen staan kriskras door elkaar. Dieren verschijnen voorzichtig van achter bomen en kijken de lezer wat angstig aan, terwijl ogen je vanuit de bomen geheimzinnig begluren. De prent van datzelfde bos die op de volgende bladzijde volgt is zelfs nog sprekender. Hier begint het verhaal met de zuinige woorden 'In een bos...'
In de bladzijden die volgen, maken we kennis met een eend die een ei uitbroedt en met een vos met honger. En meteen smaak je de heerlijke fijnzinnige humor die in de tekst zit.
Natuurlijk woonde er in dit bos een vos. De vos had geen ei en ook geen kuikentje. De vos had honger. Grote honger! Waar honger is, is lawaai, want een lege maag knort.
Wie honger heeft denkt aan eten en hoe je aan eten komt. Wie honger heeft denkt bijvoorbeeld aan eenden, aan eenden vangen, eenden eten - van die dingen. De vos heette Lodewijk.
De bladzijde eindigt met de profetische zin 'En zo leerden Lodewijk en het kuikentje elkaar kennen...' De illustratie op de volgende pagina is zo verrassend (ik verklap niet waarom) dat je niet anders kan dan hard lachen.
Meteen is de toon gezet. Lodewijk de vos krijgt te maken met het kuiken uit het ei van de eend en is aanvankelijk alleen geïnteresseerd het op te eten. Het kuiken daarentegen ziet Lodewijk als een vader. Terwijl de trek in een kuiken de rest van het verhaal werkelijk van de bladzijden spat - op een van de pagina's staat droogweg het recept van gestoofde eend - blijft Oscar het kuiken zich onschuldig en onwetend net buiten de muil van de vos houden.
Oscar groeit op tot een volwassen eend. Deze tijd overbruggen is volledig voor rekening van Julia Friese, die opnieuw via beweging en stilstaande beelden en met goedwerkende herhalingen enorm veel emoties in de illustraties weet op te roepen.
Als Oscar volwassen is, komt hij aanzetten met een vrouwtjeseend, Emma, die hij aan Lodewijk voorstelt. 'Ze is een prachteend!' zegt Oscar. En voor de lezer ontspint zich het dubbelzinnige taalspel rond het woord prachteend, wat voor Lodewijk natuurlijk iets heel anders betekent dan voor Oscar.
Met dit soort spitsvondigheden staat het boek vol. Humor en vertedering wisselen mekaar in een heerlijk tempo af, zowel in tekst als in illustraties. En een heel verhaal kan je je slechts één ding blijven afvragen: gaat de vos nu eindelijk wel of niet Lodewijk, en later ook Emma, opeten?
Voor 7+
mijn score: =====
Meteen is de toon gezet. Lodewijk de vos krijgt te maken met het kuiken uit het ei van de eend en is aanvankelijk alleen geïnteresseerd het op te eten. Het kuiken daarentegen ziet Lodewijk als een vader. Terwijl de trek in een kuiken de rest van het verhaal werkelijk van de bladzijden spat - op een van de pagina's staat droogweg het recept van gestoofde eend - blijft Oscar het kuiken zich onschuldig en onwetend net buiten de muil van de vos houden.
Oscar groeit op tot een volwassen eend. Deze tijd overbruggen is volledig voor rekening van Julia Friese, die opnieuw via beweging en stilstaande beelden en met goedwerkende herhalingen enorm veel emoties in de illustraties weet op te roepen.
Als Oscar volwassen is, komt hij aanzetten met een vrouwtjeseend, Emma, die hij aan Lodewijk voorstelt. 'Ze is een prachteend!' zegt Oscar. En voor de lezer ontspint zich het dubbelzinnige taalspel rond het woord prachteend, wat voor Lodewijk natuurlijk iets heel anders betekent dan voor Oscar.
Met dit soort spitsvondigheden staat het boek vol. Humor en vertedering wisselen mekaar in een heerlijk tempo af, zowel in tekst als in illustraties. En een heel verhaal kan je je slechts één ding blijven afvragen: gaat de vos nu eindelijk wel of niet Lodewijk, en later ook Emma, opeten?
Voor 7+
mijn score: =====
Geen opmerkingen:
Een reactie posten