Vier bandensporen zijn er achter mijn besneeuwde auto getrokken vanmorgen. Twee van toen mijn dag nog vol plannen was. Op weg naar mijn werk zou ik nog een pakje ophalen op het postkantoor. In de bibliotheek zou een leeshoek moeten ingericht worden met boeken over vriendschap en liefde. De uurregeling voor de auteurslezing van Heide Boonen eind deze maand zou moeten herzien worden. De scholen zouden dringend nog een boekenpakket met boeken van haar moeten ontvangen en ik zou voor deze lezing nog een lesbrief moeten opstellen. Nog twee dozen met boeken met de zichtzending van december zouden moeten bekeken en uitgeselecteerd worden, want de zichtzending van januari komt er spoedig aan. Ik zou..
Ik weet niet of al die andere chauffeurs die ik vanmorgen tegenkwam net zoveel plannen hadden als ik. Dat ze dik tegen hun zin met dat slakkengangetje op de weg zaten en dat ze liever dringend op een voor hen belangrijke plaats wilden zijn, was van hun gezichten af te lezen. Het verkeer was één chaos. Een paar keren voelde ik mijn banden alle grip op de weg verliezen. Ook aan de bushalten stonden mensen al veel te lang te wachten.
Het postkantoor was nog dicht, alhoewel het al een kwartier open had moeten zijn. En ineens begreep ik dat er mensen waren die vandaag beslist hadden dat er belangrijker dingen zijn dan op tijd op hun werk te zijn.
Ik ben terug omgekeerd en ben weer naar huis gereden. Het tweede paar bandensporen is van toen ik besloot dat mijn dag heerlijk leeg zou worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten