Een paar dagen geleden ben ik naar Oorlogswinter (de film) gaan kijken. Het is te lang geleden dat ik Jan Terlouws boek gelezen heb om te kunnen zeggen of nu het boek of de film het beste is. Maar de film is alleszins dik ok. De winterse oorlogse sfeer van 44/45 is prachtig in beeld gebracht en hoofdrolspeler Martijn Lakemeier acteert voortreffelijk.
Gisteren zond Ned 3 Kruistocht in spijkerbroek uit en was op VT4 Charlie and the chocolate factory te zien.
Ik heb toch altijd een dubbel gevoel bij dat soort verfilmingen van klassiekers uit de jeugdliteratuur. Natuurlijk kan je alleen maar blij zijn dat jeugdboeken weer wat aandacht krijgen, maar ik vraag me toch altijd af hoe groot het leesbevorderend effect is. Wat enorm opviel toen bijvoorbeeld de film Kruistocht in spijkerbroek werd uitgebracht, was dat het boek opnieuw verkocht als zoet brood. En ook alle andere boeken van Thea Beckman kregen weer de ene herdruk na de andere. De film zorgde er alleszins voor dat heel veel jongeren Beckman gingen lezen. Maar zijn ze daarna ook werk van andere auteurs gaan lezen? Ik betwijfel het. Je krijgt zo al gauw het gevoel dat deze boeken de top van de jeugdliteratuur zouden moeten uitmaken, maar dan ga je helemaal voorbij aan de enorme positieve evolutie die hoogstaande jeugdliteratuur pakweg de laatste vijftien jaar heeft ondergaan. Thea Beckmans klassieker is al van 1973, die van Jan Terlouw van 1972 en Roald Dahls bestseller dateert zelfs van 1968. Bij een groot deel van het publiek heerst het idee dat je deze boeken moet gelezen hebben om het beste van wat jeugdliteratuur te bieden heeft te leren kennen. Wat er volgens hen dan de laatste jaren is gebeurd? Niets waarschijnlijk. Volgens mij nochtans heel veel.
Op mijn beurt kom ik hier eens piepen! Ik hef het glas op een vruchtbaar boekenjaar!
BeantwoordenVerwijderenSpeel jij accordeon? Daar zou ik mee willen beginnen, moeilijk?
Groeten,
Inge Misschaert
Welkom Inge. Ik toost met je mee.
BeantwoordenVerwijderenIk speel geen chromatisch, maar diatonisch accordeon. Dat betekent dat, als je een toets indrukt, je bij trekken een andere noot krijgt dan bij duwen. Maar ik vind dat veel mooier. Het lijkt wel of je accordeon in- en uitademt. Dat heb je niet bij een chromatisch model (trekken en duwen is dezelfde noot), vind ik.
Maar ik ben maar een beginneling op accordeon hoor. Is het moeilijk? Elk instrument is gemakkelijk en moeilijk. Het is gemakkelijk er een melodie uit te krijgen, maar het is moeilijk die melodie ook heel goed te brengen. En bij de accordeon is dat niet anders.
Ik ben het met je eens Henk. Natuurlijk kan moet je toejuichen dat er al eens een klassieker verfilmd wordt. En de film Oorlogswinter is op zich al knap, zelfs los van het boek.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het alleen zo jammer dat veel jongeren de schrijvers van nu niet kennen. Boeken worden zelfs vaak in de supermarkt gekocht. En daar vind je dan meestal alleen maar de oude klassiekers. Maar wat doe je ertegen?
Klopt Henk. Maar als ik in mijn omgeving kijk, dan kennen de meeste leerkrachten ook alleen maar de oudere klassiekers. Enfin, dat beschouw ik zo een beetje een van de grote uitdagingen van mijn job, leerkrachten warm maken voor hedendaagse kwalitatieve jeugdliteratuur.
BeantwoordenVerwijderen