Dit had je nog van me te goed. Nadat ik
hier verteld heb wie mij absoluut niet aan het lezen kreeg en
hier wie me zover kreeg dat ik toch vijf kinderboeken ging lezen, moet ik nog vertellen van wie ik dan de leesmicrobe gelukkig wél en definitief geërfd heb.
Na mijn opleiding voor onderwijzer wachtte mij nog de dienstplicht. En omdat ik als kind al nooit wilde spelen dat cowboys en indianen elkaar doodschoten, werd het burgerdienst. Ik koos voor het cultureel centrum van Hasselt. Blijkbaar was er toch iets in cultuur dat mij aantrok. Ik kwam eerst terecht in de ploeg van theatertechnici (met míjn technisch talent! Toen iemand van een theatergezelschap mij vroeg of ik voor 'spanning' wilde zorgen, moest ik aan de toneelmeester gaan vragen hoe dat moest. Bleek dat hij gewoon electriciteit nodig had via een verlengsnoer.) Enfin, na een paar weken werd ik dus overgeplaatst naar de dienst jeugdprogrammatie, waar ik me achter een bureau meer thuis voelde. En aan het hoofd van deze dienst stond Barbara Wyckmans.
Barbara is zo een van die mensen die een ongelooflijke indruk op mij hebben nagelaten. Ze was mijn bazin, maar deed nooit uit de hoogte. Ze kon je vertrouwen geven, en dat gaf vleugels. Enorm begeesterd ook. Altijd druk bezig. Massa's ideeën. Steeds al vijf projecten vooruit denkend. En met duidelijke standpunten. Wat ze wilde was kwaliteit in haar programmatie, en daar bond ze niet op in. Maar kwam je bijvoorbeeld van vakantie terug, dan moest even alles aan de kant, werd er koffie gehaald en moest je je vakantiefoto's bovenhalen en vertellen. Ook dat was Barbara. En op vrijdag tracteerde ze op een ijsje van de ijskar voor het cultureel centrum (ja, dan kan je bij mij al niet veel meer misdoen.)
Maar wat me van Barbara toch vooral is bijgebleven, is hoe enorm veel ze hield van cultuur voor kinderen. En hoe ze steeds kwaliteit nastreefde in het kunstaanbod voor kinderen. Nooit zou ze daarvoor op haar knieën gaan zitten. "Je moet kunst niet tot bij de mensen brengen. Je moet de mensen bij de kunst brengen." Ik denk niet dat je veel meer respect voor kinderen kan hebben dan dat.
Barbara leerde me van theater houden, en ze leerde me van jeugdliteratuur houden. Niet door erover te prediken, maar door er zelf zo gepassioneerd door te zijn. Door te zien hoe enorm jeugdcultuur haar raakte, wilde ik niets anders meer dan dat ook ervaren.
Barbara Wyckmans is achteraf directeur geworden van De Velinx in Tongeren en vervolgens artistiek directeur van HetPaleis in Antwerpen, waar ze sindsdien schitterende dingen doet.
En ik draag haar nog altijd in mijn hart. Dus lang leve Barbara Wyckmans!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten