Vandaag hadden we Hans Hagen te gast in onze bib. Hij kwam er een Gouden Lijstje onthullen en gaf een lezing aan kinderen van het vijfde leerjaar.
"Vandaag ben ik heel gelukkig," zei een jongen tegen me voor hij naar binnen ging. "Ik ontmoet mijn lievelingsschrijver een keer in het echt!"
"Hans Hagen je lievelingsschrijver," dacht ik "dan heb je smaak." Ik zei het niet hardop, omdat ik toch wel wat twijfels had. Ik kom niet iedere dag een tienjarige tegen die Hans Hagen kent.
Maar mijn twijfels waren onterecht. De jongen kende echt alle boeken waar Hans over vertelde.
Achteraf bleef hij nog even rondhangen en Hans haalde nog meer boeken uit zijn tas. "Ken je die? En die?" Maar de jongen kende ze allemaal. Tot Hans Vlammen bovenhaalde, het kinderboekenweekgeschenk van de Nederlandse Kinderboekenweek 2008, en dus in Vlaanderen niet te krijgen. En nee, dat kende hij nog niet.
Hans gaf zijn eigen exemplaar cadeau, gesigneerd.
En nog nooit heb ik een jongen zo trots naar huis weten gaan.
En de jeugdbibliothecaris, die was heel tevreden. Want daar doe je het toch voor.
Schitterend, zoiets!
BeantwoordenVerwijderen