uit zijn rol

Ons land is in goeie handen. In geval van nood kunnen we altijd rekenen op onze militairen. Je weet wel, die echte mannen met dat stoere imago. Die je zo ziet door de modder ploeteren, onder prikkeldraad door kruipen, gevaarlijke deathrides maken over diepe kloven, ontieglijk vroeg opstaan om zwaar bepakt loodzware marsen te houden, door weer en wind, in de kou of in de hitte. En bovenal: nooit een krimp geven. Want een militair is een echte man.

Maar gisteren zag ik er toch een die even uit zijn rol viel. Ik stak op de autosnelweg net een groen minibusje vol onverzettelijke landverdedigers voorbij, toen een van die soldaten aan het raam een groot donzig hoofdkussen nam, dat wat opklopte, en het comfortabel achter zijn rug plaatste om er zich tegenaan te vlijen.

Het kan maar deugd gedaan hebben...

(Een fototoestel had ik helaas niet bij de hand, maar ik vond op het web een foto van een andere soldaat die even uit zijn rol viel.)

wie wint de gouden uil?

Over precies een week worden de winnaars van de Gouden Uil voor jeugdliteratuur bekendgemaakt tijdens een uitzending op Canvas. Maar kijken hoef je niet meer te doen, want ik verklap nu al welk boek met het beeldje gaat lopen.

Twee outsiders en drie kanshebbers waarvan er één torenhoog favoriet is, zo ziet de shortlist er dit jaar uit. Het is natuurlijk altijd moeilijk je in te leven in de logica van de juryleden. In hoeverre speelt het bijvoorbeeld mee dat Harm de Jonge al zo vaak naast de Gouden Uil heeft gegrepen? En ook wat Joke van Leeuwen betreft is het al twaalf jaar geleden dat ze op het hoogste trapje mocht staan. Maar toch zijn deze twee voor mij de outsiders van dit jaar.

Harm de Jonge is zo een auteur die gewoon verdient ooit de Gouden Uil te winnen, maar ik hoop dat het toch niet met Tjibbe Tjabbes' wereldreis zal zijn. Een goed boek, dat alleszins, waarin de fantasie ongebreideld zijn gang mag gaan in een niet echt gebeurde ontdekkingsreis. Maar het boek is niet meer dan dat. Te weinig gelaagdheid dus om in aanmerking te komen voor de Gouden Uil. (winstkans 8%)

Een halve hond heel denken is het haast traditioneel informatief boek uit het lijstje. Voor Joke niet de eerste non-fictie, want met bijvoorbeeld Waarom een buitenboordmotor eenzaam is, was ze al eerder genomineerd. Een halve hond heel denken is een heel verrassend en interessant boek over het bedrog van het beeld, maar jammer voor Joke: de concurrentie is dit jaar sterker. (winstkans 12%)

Die concurrentie zou wel eens kunnen komen van Jaap Robben en Benjamin Leroy met Zullen we een bos beginnen? De auteur heeft heerlijke poëzie geschreven vanuit een ontwapenend kinderlijk standpunt. De tekeningen van Benjamin Leroy zijn niet gewoon illustraties bij de gedichten, maar geven op hun beurt die kinderlijke wereld voortreffelijk weer en vertellen zelf weer nieuwe verhalen. Volg bijvoorbeeld maar eens wat de kapitein en zijn tweekoppige bemanning uit het eerste gedicht nog allemaal verder beleven in de rest van deze bundel. (winstkans 20%)

Dat Els Beerten een kanjer van een historische roman heeft geschreven slaat niet alleen op het aantal bladzijden. Met Allemaal willen we de hemel heeft Els Beerten alleszins haar voorlopig meesterwerk geschreven. Met het boek heeft ze al bekroningen binnengehaald, en dat het op de shortlist van de Gouden Uil staat is niet meer dan verwacht. Terecht ook, want met het lezen van dit boek kan je laagje na laagje afpellen. In een rijk historisch kader moet je als lezer meebalanceren op de dunne scheidingslijn tussen goed en kwaad. (winstkans 27%)

Maar de winnaar van dit jaar wordt toch Het geheim van de keel van de nachtegaal. Peter Verhelst heeft met heel poëtische, muzikale taal het bekende sprookje herwerkt tot een paleis met heel veel extra torentjes en balkonnetjes. Carll Cneut heeft er met een schitterend kleurenpalet en heel sprekende personages magistrale illustraties bij getekend. Dit boek is een bewijs dat het geheel veel meer kan zijn dan de optelsom van wat auteur en illustrator hebben verwezenlijkt. De magie tussen Verhelst en Cneut werkt! Het was dan ook prettig te horen hoe ze vanmiddag tijdens Mezzo op Radio 1 vertelden dat wat hen betreft er nog geen einde is gekomen aan hun samenwerking. (winstkans 33%)

gedoopt

We hadden het nog niet gehad over het doopsel van Miel, bijna een week geleden. Voor ons was dat het uitspreken dat we een goede moeder en vader willen zijn, bescherming vragen over onze zoon en hem tegelijk in contact brengen met iets spiritueels, welke weg hij daarmee later ook mag gaan.

Miel deed volop mee. Dat hij van water houdt weten we al lang. Doopwater is daarop geen uitzondering. Met zijn handen spetteren in de doopvont vond hij de max.

Maar het was natuurlijk ook met de hele familie gezellig naar een pannenkoekenboerderij, wandelen tussen de bloesems, geitjes en schapen en 's avonds nog lekkere broodjes eten in het prachtige decor van het kasteeltje waar Nonkel Jan conciërge is.

Tel daar nog zonnig en warm weer en een gezellige familie bij en je begrijpt dat de dag volop geslaagd was.

leuk?

Deze dagen zijn we in de bibliotheek volop bezig met het verwerken van de resultaten van Lees17. Lees17 (lees eens even) is een Limburgs leesbevorderingsproject waarbij kinderen zo veel mogelijk boeken lezen en hun top 5 samenstellen. Aan de hand daarvan worden de populairste boeken van de Limburgse jeugd bepaald.

Aan de kinderen wordt ook gevraagd te motiveren waarom ze die boeken in hun top 5 hebben opgenomen. Je leest dan honderd keer motivaties als 'het was een leuk boek'. Het boek op 1 was dan het leukst, het boek op 2 net iets minder leuk, op 3 staat een boek dat gewoon leuk was, op 4 een minder leuk boek en het boek op 5 was het minst leuk van al.

Wat kan je daaruit besluiten? Ten eerste dat kinderen niet weten hoe ze boeken moeten beoordelen. 'Leuk' is een woord dat zo ontzettend weinig zegt. Zou het echt niet mogelijk zijn om kinderen te doen nadenken over taalgebruik, karakterschetsen of verhaallijnen? Toch zeker op het einde van de basisschool?

Een tweede conclusie: blijkbaar moet voor kinderen een boek leuk zijn om goed te zijn. En dat vind ik enorm jammer. Neem nu bijvoorbeeld Mijn zusje is en monster van Marta Heesen of Het boek van alle dingen van Guus Kuijer. Dat zijn boeken die je toch moeilijk het etiket 'leuk' kan opkleven. Ze gaan over dingen die soms erg dramatisch of triest zijn, maar het zijn wel fantastische boeken. Hoe kunnen we kinderen zover krijgen dat ze ook boeken die niet zomaar 'leuk' zijn leren waarderen?

Dat zijn vragen waar ik wel mee zit.

verjongd

Hoe ver kan iemand gaan? De vijftigjarige Britse Janet Cunliffe ging alleszins tot in Kroatië en had er 15.000 euro voor over om een hele reeks cosmetische ingrepen te laten uitvoeren. Haar doel? Er precies zo uit zien als haar 28-jarige dochter.

Nu kan je erover discussiëren of ze er goed uitziet of niet, maar als je mij zou vragen hoe oud de dame rechts op de foto is, zou ik haar toch schatten op... vijftig.

Reden voor heel deze kuur was het stuklopen van haar zoveelste relatie. Ik vraag me dan toch wel af of dat afspringen iets met haar uiterlijke leeftijd te maken heeft. Ik zou alleszins nooit een relatie willen met iemand die 15.000 euro wil spenderen aan facelifts. Niet alleen omwille van het geld, zo iemand lijkt me ook niet erg stabiel in het leven te staan.

dozen vol boeken

Gisteren ben ik na wat vakantie opnieuw gaan werken. Eerste taak: een hele waslijst aan mails lezen en beantwoorden. Na bijna drie weken dikt zo een lijst serieus aan.
Daarna ben ik in de zichtzendingen van februari en maart gedoken. Elke maand krijgen we van de boekhandel enkele dozen met alles wat er in jeugdboekenland verschenen is. Door de drukte van de Jeugdboekenweek is de zichtzending van februari blijven liggen. Die van april komt er spoedig aan, ik had dus een hoop werk.
Die zichtzendingen bekijken is een van de aangenaamste dingen van mijn job. Het uitpakken van zo een doos is als het openmaken van een verjaardagscadeau. Op zoek naar het lekkere koren tussen het kaf. Sommige boeken vallen al onmiddellijk af: die niet veel meer te bieden hebben dan glittertjes en geurtjes bijvoorbeeld. Of prentenboeken waar de barokke zeemzoetigheid vanaf druipt. Ook de zus van die bekende muisreporter komt er bij ons niet in, met haar broer alleen al is mijn pijngrens wel bereikt. En ook met de niveauboeken is kritische zin wel gepast. Het verhaal moet ook wat te bieden hebben.
Maar gelukkig zijn er ook wel weer boeken die je met liefde wil ontmoeten. Gevestigde waarden die weer met een nieuw werk uitpakken of onbekende namen waarvan de kaft en de eerste pagina me doen beslissen meer te lezen. Ik vertrek dan altijd naar huis met een stapel boeken onder mijn arm. Bedliteratuur voor zover Miel dat toelaat. Gelukkig begrijpt Marleen dat dit ook bij mijn job hoort.
Er zijn volgens mij weinig mensen die zo graag werk mee naar huis nemen...

paasochtend bij de bakker

Croissants en koffiekoeken bij het ontbijt, een stuk taart bij de koffie... Afgaande op de drukte die we vanmorgen bij de bakker tegenover ons konden zien is er op paasdag weer heel wat gesnoept. Het was weer aanschuiven tot buiten de deur. Toegegeven, de man maakt enorm lekkere dingen en mensen die dat weten komen soms van ver. Vanmorgen was het weer zoeken naar parkeerplaats in de straat. Ik telde op een bepaald moment meer dan veertig auto's.
Het is leuk om tegenover zo een bakkerij te wonen. Er is altijd wel leven rond de deur. Ook Miel geniet daarvan.
En praktisch is het ook. We kunnen als het druk is vlug een nummertje gaan trekken en een half uurtje later, tegen dat het bijna onze beurt is, gauw teruggaan. Wachten is er voor ons dus niet bij.

Voor mij was het een stuk taart met chocolademousse en een met fruit vandaag. Zalig pasen iedereen.

problemen met reacties?

Sommige lezers melden mij problemen om reacties te plaatsen. Ik heb het even getest en merk dat je het inderdaad soms meer dan 1 keer moet proberen voor je reactie binnenkomt.

Er wordt aan gewerkt.

foute cover

Soms vraag ik me af waarom boeken in vertalingen zo vaak een andere cover krijgen. Uitgevers denken enorm goed na over een cover, waarbij die dicht genoeg bij het verhaal dient te staan en tegelijk verkoopbaar moet zijn. Ik vraag me af of die maatstaven in een ander land dan plots anders zijn. Nu ja, als het goed gedaan is, is er niets mis mee.

Op haar blog kondigt Marjolijn Hof de Noorse vertaling van Een kleine kans aan. Wie het boek gelezen heeft moet toegeven dat het een magistraal werk is, waarin Marjolijn op een hoogst amusante manier speelt met de kinderlijke logica. De Nederlandse versie (Querido) heeft overigens een prima cover, waarop een meisje waarvan je je kan voorstellen dat het hoofdpersoon Kiek is met haar muis te zien is. Wie het boek kent weet dat net die muis de sleutel is van Kieks poging om de kans dat haar vader sneuvelt op militaire missie te verkleinen: er zijn minder kinderen met een dode muis én een dode vader dan kinderen met alleen maar een dode vader.

De Duitse vertaling heeft dezelfde uitstekende cover meegekregen (wel jammer vind ik de titel Tote Maus fur Papas Leben die volgens mij veel te veel van de plot verklapt). De Fransen hebben er weer een andere cover van gemaakt die er wel mee door kan, al vind ik hem iets te kinderlijk.

Maar een absolute misser vind ik nu die nieuwe Noorse cover. Het meisje op de foto kan volgens mij nooit Kiek zijn. Niet alleen lijkt ze veel te oud voor een meisje dat nog die kinderlijke logica hanteert, maar de manier waarop ze wordt afgebeeld maakt het nog ongeloofwaardiger. Ik stel me Kiek voor als een clevere, ietwat stoere, bijdehandse meid en niet als een tuttebel met staartjes. En dan die pose! Het meisje op de foto lijkt me meer bezig met het verleiden van zieke oude viezeriken dan met het bedenken van een plan om haar vader te redden. Nog een fout: de muis op de Noorse cover is dood, terwijl die op de Nederlandse cover leeft. Een levende muis laat veel meer ruimte voor het spanningsveld Zou ik? Is dit wel goed? Doe ik het nu of doe ik het niet?

Ik vraag me af of Marjolijn Hof wel haar zeg heeft mogen doen over de keuze van deze cover.

ronde van vlaanderen houdt mensen van geloof

Het feit van den geloofsafval in Vlaanderen.

... Moet ik vermelden: al de moderne plezieren, die in ons land, niet het minst op Zon- en feestdagen, ja zelfs in den vastentijd worden ingericht, wat wijst op een geest van onverstorvenheid en heidenschheid, alsof de "Kerk" van geen tel meer ware! De verzuimenis van den Paaschplicht en van de Zondagmis maakt onze groote kerken woestijnenzaam en laat de vele biechtstoelen leeg.

't Is al toerisme en sport wat de klok slaat. De coureur is de held van den Zondag, en als er maar een optocht is, ons volk heeft dat graag: 't is tering en nering, maar de indruk! Er is geen indruk, er is enkel uitdrukking. Ons volk houdt van straatlawaai en landjuweel. Het leeft en denkt niet godsdienstig diep.

uit: De geloofsafval in Vlaanderen, E.P.L-J. CALLEWAERT, Antwerpen 1933

gelezen in de maand maart

Het elfenkind (Sonya Hartnett) - 15+ ===
De hondeneters (Marita de Sterck) - 14+ =====
Prinsessenacademie (Shannon Hale) - 12+ ===

Zullen we een bos beginnen? (Jaap Robben en Benjamin Leroy) - 7+ ====

even weg

Het is een paar dagen stil geweest op Lettererf. De reden is dat we er met ons drieën even tussenuit waren. Onze eerste echte gezinsvakantie sinds Miel er is. In De Haan, de mooiste kustgemeente tussen heel veel lelijkheid.

Het was genieten van de zon, zoeken naar plekjes uit de wind, en die wind dan weer volop trotseren tijdens een fietstocht door de polders. Mooie dingen gezien tijdens dat tochtje: Meetkerke, een idyllisch dorpje met een paar kasseistraten en een gezellig cafeetje. In het oude kerkje wordt een eeuwenoud Mariabeeld vereerd. En je kon er een briefje achterlaten. Overmorgen worden we met ons drieën genoemd tijdens de misviering. Een raar gevoel. Misschien waait er toch iets van over naar de andere kant van het land. Als ik zondag plots een gelukzalig gevoel over me voel trekken weet ik vanwaar het komt.

Ook nog gezien: twee betonnen bruggen middenin de polders. De ene zat boven een spoorweg. De andere lag een paar tientallen meters verder en liep volgens mij nergens over. Er liep trouwens ook geen weg overheen. Gewoon twee bruggen die daar al jaren staan brug te zijn. Zonder doel. Heel surrealistisch. Jammer dat ik mijn fototoestel net niet bij me had.

Dat fototoestel werd de rest van de vakantie trouwens gulzig gebruikt om foto's te nemen van onze kleine vent. Je weet hoe dat gaat. Daarom een foto van Miel in het zwembad. Dat vond hij geweldig. Kijk maar.