Vandaag wordt Roberto Piumini 62. Van hem heb ik nog maar enkele boeken gelezen, maar ze hebben me wel overtuigd.
In Moto-Iti, het meeuweneiland (10+, Ziveren Griffel 1994) komen we terecht op een eiland dat aan Paaseiland doet denken. Roberto Piumini geeft zijn versie van het ontstaan van de beelden. Een intrigerend boek over wraak en thrillerscènes met meeuwen, waarbij Hitchcocks The birds nooit veraf is.
Maar nog mooier vind ik Stralend kruid (10+, Vlag en wimpel 1995). Zelden heeft een boek mij zo ontroerd als dit. In dit verhaal moet Madurer, zoon van een Turkse landheer, door zijn ziekte binnen de muren van zijn kamer blijven. Maar zijn vader zendt hem de schilder Sakumat, die landschappen schildert op de kamermuren zodat Madurer toch de buitenwereld kan zien. Tussen Madurer en Sakumat ontstaat een intense vriendschap, vooral wanneer de schilderingen een eigen verhaal beginnen te vertellen. Het einde is echt heel ontroerend, maar dat ga ik hier niet verklappen. Ik herinner me dat ik dit boek begon te lezen, maar dat ik even later weg moest. Ik heb het boek dan maar meegenomen en heb me opgesloten in mijn auto om het te kunnen uitlezen.
Vooral de taal is bijzonder rijk in Piumini's boeken. En dat is nu net een van de elementen die voor mij een boek groot maken. Maar niet alleen met taal, ook met het verhaal weet de auteur je te pakken.
Ik weet niet of Piumini nog schrijft. Na 2003 is alleszins niets meer van hem in het Nederlands verschenen, en dat is bijzonder jammer.
Uitspraak van Roberto Piumini: "Misschien schrijf ik de verhalen die ik vroeger als kind gelezen zou willen hebben."
mijn score:
Moto-Iti, het meeuweneiland ====
Stralend kruid =====
Weeral op mijn te lezen-lijst gezet.
BeantwoordenVerwijderenPrachtige boeken. Ook Matthijs en zijn opa mag van mij op het lijstje.
BeantwoordenVerwijderenWaarom er na 2003 niks meer in het Nederlands is verschenen? Zou het niet de aloude kwestie van 'verkoopt niet genoeg' zijn?