Miel heeft een kopvalling. Neusje verstopt, druk op zijn oortjes, oppassen dat het geen oorontsteking wordt. Dat betekent ook haast ontroostbaar wenen. Wat wel eens wil helpen is het zingen van een walsje dat ik ken als l' eau vive en waarbij we samen een beetje dansen. Dan valt hij soms op mijn arm in slaap.
Enkele weken geleden kreeg dat walsje plots een hele nieuwe betekenis. In het nieuws kwam toen de extreem-rechtse FN-senator Delacroix, die op vakantie een anti-joods liedje inzette. In het liedje wordt vrolijk gedaan over een klein joods meisje dat naar een concentratiekamp moet en daar wordt vergast en verbrand. Toen ik het tijdens de nieuwsuitzending hoorde, herkende ik de melodie meteen: onze l' eau vive.
Ik had er moeite mee om dat walsje achteraf nog voor Miel te zingen. Ik geloof nooit dat de oorspronkelijke componist ook maar iets verkeerds in de zin had met deze melodie, maar in de handen van extreem-rechtse fanatici wordt alles gauw vies en wreed. Maar het ergste wat je kan doen is die mensen hun zin geven, bedacht ik. Door het weer voor Miel te zingen, krijgt het weer zijn mooie glans. Voor ons is dat het verhaal van een kleine jongen die al zijn kleine zorgen kan achterlaten als hij danst in de armen van zijn papa.
Wil je weten hoe het klinkt? Surf dan naar http://www.waaim.be/lerentrekken en klik op nummer zeven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten