Vandaag hoorde ik iemand vertellen over een leesbevorderingsproject voor anderstalige kinderen in de Brusselse rand. "De drempel laag, de lat hoog," zei ze. Dat is de nagel op de kop, dacht ik. Moet het niet altijd zo zijn als het over literatuur of cultuur voor kinderen gaat? Het is een enorme uitdaging om kinderen over de drempel tot bij de kunst te brengen. Maar daar is begeleiding bij nodig. Natuurlijk in de eerste plaats vanuit het onderwijs. Je kan niet zomaar pakweg Martha Heesen, Bart Moeyaert of zelfs Emily Gravett op kinderen loslaten zonder dat je hen begeleidt de taal (in de ruime zin van het woord) van de auteur te begrijpen. Maar omdat volwassenen - en helaas ook veel mensen uit het onderwijs - te weinig wetend, te weinig gevormd zijn op dat gebied, wordt er zo vaak gekozen voor iets met een lage lat. Waarom zouden anderstalige kinderen geen recht hebben op goede literatuur? En als dat kan, dan moet dat ook kunnen voor andere kinderen.
Het is al zo vaak gezegd. Helaas door veel te weinig mensen, maar zij die het al gezegd hebben kan je moeilijk verwijten dat ze het niet vaak genoeg hebben gedaan. En op deze manier vond ik het toch wel erg mooi: de drempel laag, de lat hoog...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten