Pieter Gaudesaboos heeft samen met Lorraine Francis twee nieuwe prentenboeken gemaakt. Twee boeken rond een nieuw personage: Mannetje Koek. Perfect afzonderlijk te lezen, maar toch zijn de twee met elkaar verbonden. Wil je het volgens de regel doen, dan lees je eerst Mannetje Koek schrijft een boek en daarna Het boek van Mannetje Koek.
Dat laatste is alleszins het meest toegankelijke en lijkt ook voor de jongste kleuters geschreven. Het is even wennen aan de personages, die louter voorwerpen zijn, zoals een koek, een kastanje, een schaal met erwtjes (die op zich een eenheid is, maar ook weer een hoeveelheid, want elk erwtje lijkt ook afzonderlijk een personage te zijn) of een bolletje kaas. Die keuze is niet echt functioneel, maar best wel grappig. Het hoofdpersonage Mannetje Koek viert zijn verjaardag. Voor de rest steunt dit prentenboek op bekende formules. Herhaling, zo komt er na elke dubbele pagina een nieuwe gast, die een cadeau meebrengt. Nieuwsgierigheid opwekkend, want op het einde van elke dubbele pagina wordt de vraag gesteld wie er nu aan de deur zou staan. Wie goed kijkt kan het silhouet van de nieuwe gast al achter het raam herkennen. En ondertussen groeit het aantal personages in de zetel van Mannetje Koek.
Mannetje Koek schrijft een boek vraagt heel wat meer van de lezer. Voor oudere kleuters ook, lijkt mij. Mannetje Koek is jarig, zijn vrienden willen hem bezoeken, maar Mannetje Koek heeft geen tijd. Hij schrijft een boek over zijn leven. De vrienden, die bang zijn dat er genante details over hun leven in het boek zullen voorkomen, besluiten 's nachts Mannetje Koeks huis binnen te dringen en de pagina's over henzelf uit te scheuren. Maar het boek loopt weg, komt onderweg weer andere personages tegen die erin willen lezen, waardoor het boek letters verliest. Het verhaal maakt te veel bochten en is vaak te ver gezocht voor een kind van vijf en zelfs ouder. Het lijkt alsof Gaudesaboos en Francis van twee verhaallijnen hebben willen samensmelten. Net zoals het eerste lijkt dit boek me ook wat te abstract. Daartegenover staat dan wel dat de beeldtaal magistraal is uitgewerkt, met heel veel te ontdekken in de kleinste details. Ongelooflijk bijvoorbeeld hoe heel het verhaal op de achterflap in één enkel schema wordt weergegeven.
Heel moeilijk om dit boek te beoordelen.
Pieter Gaudesaboos houdt ervan grenzen te doorbreken. Het is duidelijk dat hij zowat carte blanche krijgt van zijn uitgeverij. Maar misschien zou het eens niet slecht zijn als er binnen Lannoo toch eens iemand zou zeggen dat hij zijn doelgroep niet uit het oog mag verliezen. Gelaagdheid maakt van kinderboeken heerlijke boeken, maar voorwaarde blijft wel dat de basislaag voldoende dik moet zijn.
Ik weet het, dat zeg ik niet vaak...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten