zeker lezen

Moeder nummer nul

(Marjolijn Hof)

Mijn schema kreeg twee moederhokjes. In het ene hokje schreef ik: moeder 1, dat was mijn eerste moeder. In het andere hokje schreef ik: moeder 2, dat was mijn moeder van nu. Ik kreeg meteen spijt. Mijn moeder van nu was plotseling nummer twee geworden. Snel, voordat de juf het kon lezen, gumde ik alles uit en vulde de hokjes opnieuw in. In het eerste hokje schreef ik: moeder 0. In het tweede hokje: moeder 1.

Een hoogst originele invalshoek vinden voor een verhaal lijkt stilaan het patent te worden van schrijfster Marjolijn Hof. Was dat in het bekroonde Een kleine kans (Gouden Uil 2007 en Gouden Griffel 2007) nog de kinderlijk logische kansberekening van hoofdpersonage Kiek, in Moeder nummer nul is dat de naam die hoofdpersoon Fé geeft aan zijn biologische moeder. Fé heet eigenlijk Fejzo en is geadopteerd. Fejzo is als baby afgestaan door zijn biologische moeder, die de oorlog in Bosnië heeft meegemaakt. Zijn vriendinnetje Maud wakkert zijn nieuwsgierigheid naar zijn biologische moeder aan. Niet alleen voor Fés ouders is dat even schrikken, vooral zijn pleegzus Bing, die als Chinese baby te vondeling is gelegd, heeft het er moeilijk mee dat er voor Fé wél kansen zijn om zijn biologische moeder te kunnen vinden.

Marjolijn Hof verplaatst zich opnieuw magistraal in de denkwereld van een 11-12-jarige. De psychologie waarmee ze haar personages weergeeft is enorm gevat en houdt tegelijk het verhaal ook erg luchtig. Ondertussen doorkruisen nog andere personages en thema’s het verhaal, zoals een eerste verliefdheid, Fés passie voor tekenen en zijn verzameling prentkaarten over dieren en de vooroordelen tegenover een dakloze broodjatter. Zij geven het verhaal nog meer body.
De verhaallijn blijft de hele tijd strak gespannen staan. En alhoewel Fé heel nieuwsgierig is naar moeder nummer nul, toch is hij nog niet echt rijp om hierin al ver te gaan. Marjolijn Hof heeft dan ook een einde bedacht waar zowel de lezer als Fé, maar ook Fés ouders en zus Bing vrede mee kunnen nemen.
Een heerlijk, origineel, inhoudelijk sterk maar tegelijk ook erg luchtig en vlot leesbaar verhaal. Een verhaal dat volledig in de lijn ligt van Een kleine kans en verraadt dat er wel degelijk zoiets als een Marjolijn Hoflabel bestaat.

Voor 10+

mijn score: ====

bloggen is gevaarlijk

Belgisch minister van defensie Pieter De Crem heeft in de Kamer gezegd dat bloggen 'een steeds gevaarlijker fenomeen' is. De reden is dat hijzelf in een blog van een zekere Nathalie Lubbe Bakker werd genoemd. Deze Vlaamse barvrouw werkt in een New Yorkse bar en beweerde dat ze de minister in een zwaar benevelde toestand had zien binnenkomen, waarna hij ladderzat liedjes van De Strangers en Adamo begon te zingen.

'Iedereen kan naar goeddunken en zonder verantwoordelijkheid dingen schrijven en het is bijna onmogelijk om zich daar tegen te verdedigen,' reageerde De Crem.

Hoe dan ook, beschonken ministers blijken toch gevaarlijker dan Bloggers. Want nadat een medewerker van De Crem getelefoneerd had met de werkgever van de vrouw, werd de vrouw ontslagen.

Als ik dus ooit in een bar Pippi Langkous met een schuimend pintje zie zitten, dan zal je me dat in dit boekenblog zeker niet horen zeggen. Ik kijk wel uit!

zeker lezen

Voor jou, voor wie anders?

(Edward van de Vendel en Martijn van der Linden)

Midden in het bos,

op een onbekende plek,

vond Hert een zeldzaamheid.

Die moest hij aan Schitterhert laten zien!

Hert sprong vrolijk over lelietjes heen,

en over blauwe hyacinten.

'Schitter!' riep hij. 'Ik heb een zeldzaamheid voor jou!

Er was er maar één en ik dacht: die is voor Schitterhert. Voor wie anders?'

In dit prentenboek over onvoorwaardelijke vriendschap vindt Hert een klavertje-zeven. Een absolute zeldzaamheid, volgens hem. En wie verdient zo een zeldzaamheid nu meer dan Schitter? Maar als Schitter een heel veld met klavertjes-zeven vindt, is Hert teleurgesteld. Schitter niet. Die ziet hier direct een kans om bij de hindes in de gunst te komen. Een voor een gaat hij hen af om hen met zo'n zogenaamde zeldzaamheid te verleiden. Hert ziet het allemaal gebeuren en voelt dat er iets niet goed zit. Maar als Hert even later een zeldzaam klavertje-twaalf vindt, weet hij toch al aan wie hij die gaat geven. Aan wie anders?

Een fantastisch prentenboek, met de schitterende taal van Edward van de Vendel. Edward laat vooral op een magnifieke manier het moreel oordeel over Schitterherts acties tussen de regels zweven. Geen zoete, voorgekauwde moraal, maar heerlijk opgebouwde gelaagdheid.

De prenten van Martijn van der Linden passen prachtig bij de onbevangen sfeer van dit verhaal.

Voor 5+

mijn score: ====

vroeg op

Het was kwart voor zeven vanmorgen. Voor iemand die normaal nooit voor negen uur opstaat is dat ontzettend vroeg.

Ik verbouw een huis. Vandaag kwamen er twee metsers voor een nieuwe gevelsteen. Rupelse Rijnvorm. De naam klinkt als muziek. Het is niet te geloven in hoeveel verschillende sferen je je muur kan opbouwen. De Rupelse Rijnvorm benadert bijna de originele steen van ons huis uit de jaren dertig.
Heel geestig zijn de bakstenen met een schijnvoeg, een klein gleufje in het midden van de steen. Als ze opnieuw zijn opgevoegd, is het net alsof die stenen kops zijn gemetst. Precies zoals ze dat 70 jaar geleden deden. Zo fake als wat, maar je moet er maar op komen.

De wekker om kwart voor zeven was niet fake. Die was pijnlijk echt. Maar het cadeau voor het vroege opstaan was dat ik er een prachtige zonsopgang bij cadeau kreeg.

Zouden er mooiere zonsopgangen zijn dan die in Vlaams-Brabant?